Jednym z podstawowych warunków komfortowego mieszkania jest działające bezawaryjnie doprowadzenie wody i odprowadzenie ścieków. Niestety, najczęściej o tym, jak ważna jest instalacja wodno-kanalizacyjna, dowiadujemy się w momencie awarii. Podczas budowy, remontu lub modernizacji budynku należy przestrzegać zasad prawidłowego rozplanowania rurociągów.
Jako wykonawca instalacji wodno-kanalizacyjnych gwarantujemy, że wybór firmy zatrudniającej wykwalifikowany personel, sprawi, że w przyszłości, zamiast narzekać na słaby strumień wody lub stale zapychające się odpływy, będziesz cieszyć się z nowej słuchawki prysznicowej czy umywalki.
Układanie kanalizacji wymaga wiedzy, precyzji i zaangażowania. Obszar naszego działania to Szczecin i okolice. Szukasz pewnego i rzetelnego wykonawcy? Zadzwoń i przekonaj się, że warto nam zaufać!
Instalacje wodno-kanalizacyjne – główne zasady projektowania i wykonania
W trakcie remontów Klienci często informują nas o problemach dotyczących instalacji wodnych lub kanalizacyjnych. W pewnym momencie okazuje się, że powodem były błędy w sztuce, które popełnili poprzedni wykonawcy. Co istotne, większość zaniedbań była wynikiem nieznajomości podstawowych zasad. Jako profesjonaliści, prócz realizowania projektów staramy się też uświadamiać Klientów. Informacje dotyczące tego, jak taką instalację należy poprowadzić, znajdziesz poniżej.
Instalacje kanalizacyjne
Systemy odprowadzania ścieków działają na bardzo prostej zasadzie. Z punktu widzenia użytkowania jest to zaleta, jednak w przypadku konieczności modyfikacji, pojawiają się trudności. Instalacje kanalizacyjne wykorzystują grawitację – ścieki spływają ku dołowi pod własnym ciężarem. W ruch wprawia je mała siła, dlatego należy unikać rozwiązań zwiększających opory przepływu: długich odcinków poziomych, zmian kierunku i zwężeń.
To właśnie konieczność odpowiedniego prowadzenia rur kanalizacyjnych ogranicza możliwości przestawienia urządzeń sanitarnych (np. sedes, umywalka) w inne miejsce lub przeniesienia łazienki do nowego pomieszczenia, z dala od pionów kanalizacyjnych.
Jak w takim razie powinny być ułożone rury kanalizacyjne? W naszej codziennej pracy kierujemy się następującymi zasadami:
- Spadek – kładziemy rury ze stałym spadkiem. Powinien on mieścić się w zakresie od 2% do 15%. Spadek 2% oznacza nachylenie 2 cm na długości 1 m. Praktyka pokazuje jednak, że już spadek 1% jest wystarczający (o ile nie ma zmian kierunku). Z kolei wartość powyżej 15% sprawia, że ścieki wypełniają cały przekrój rury, tworząc swoisty korek. Może to skutkować wysysaniem wody z syfonów.
- Średnica – musi być dopasowana do ilości spływających ścieków. Najczęściej stosujemy rury o średnicy 110 mm jako podejście do misek ustępowych oraz 50 mm do pozostałych sanitariatów. Pojedyncze umywalki można wprawdzie przyłączyć rurami o średnicy 40 mm, ale są one bardziej podatne na zapchanie. Główna zasada jest taka, że średnica rury nie powinna być mniejsza od średnicy wyjścia z syfonu. Jeśli miałaby być inna, musi rosnąć w kierunku pionu (cokolwiek przepłynie przez syfon, będzie w stanie popłynąć dalej). Z doświadczenia wiemy jednak, że takich zmian należy unikać. Powodują zaburzenia przepływu i nawet w miejscu poszerzenia średnicy mogą osadzać się zanieczyszczenia.
- Załamania – układając kanalizację, ograniczamy ilość załamań do minimum. Każda zmiana kierunku wyhamowuje spływ ścieków, a w załamaniach zwykle odkładają się zanieczyszczenia. Z tego powodu należy stosować łagodne zmiany kierunku (np. zamiast jednego kolana 90°, używamy dwóch po 45°). Tam, gdzie potrzebne są nietypowe kąty nachylenia, dobrym pomysłem jest użycie regulowanych (nastawnych) kształtek. Z kolei złączki harmonijkowe uważamy za ostateczność. Ograniczają średnicę rur i po kilku latach tracą szczelność.
- Połączenia – to newralgiczne miejsca, od nich bowiem zależy szczelność instalacji. Z reguły rury łączone są na wcisk, a króćce mają gumowe uszczelki. Na połączenia nakładamy specjalną pastę na bazie silikonu. Dzięki niej rura łatwiej wciska się w uszczelkę, a dodatkowo jest ona kolejnym zabezpieczeniem. Pasta ułatwia też demontaż połączenia (nawet po kilku latach). Rury można łączyć również poprzez klejenie, ale ta metoda jest praktycznie niespotykana w domach jednorodzinnych. Co ważne, nowe rury z tworzyw bez trudu łączymy ze starymi pionami czy odpływem z budynku do kanalizacji zewnętrznej. Średnice są znormalizowane, w miejscu połączenia stosowane są zaś odpowiednie złączki, tzw. trapery.
- Wentylacja – rurociągi kanalizacyjne muszą być wentylowane. Spływ ścieków skutkuje zasysaniem powietrza, co przy braku wentylacji pionów doprowadza do wysysania wody z syfonów. Gazy kanalizacyjne wydostają się przez wywiewki w pionach. Przynajmniej jeden pion musi zostać wyprowadzony ponad dach (w miejscu maksymalnie oddalonym od odpływu z budynku). Na zakończeniu pozostałych pionów zwykle montuje się zawory napowietrzające. Zawór może okazać się zawodny, a jego awaria oznacza przedostawanie się wyziewów z kanalizacji do pomieszczeń. Z tego powodu zawory muszą znajdować się w miejscach umożliwiających ich późniejszą kontrolę i ewentualną wymianę.
Jest jeszcze jedna rzecz, o której warto pamiętać. Zdarza się bowiem, że kanalizacja ma “pod górkę”. Co wtedy?
Wówczas jedynym rozwiązaniem jest zestaw rozdrabniająco-przepompowujący. Specjalna pompa z rozdrabniaczem wymusi przepływ ścieków nawet pod górę. Niestety rozwiązanie to jest mało popularne i kosztowne. Zawsze dążymy do tego, by wykonać instalację grawitacyjną zgodnie ze sztuką.
Instalacje wodociągowe
Ułożenie instalacji wodnej jest bez porównania łatwiejsze – ciśnienie i tak przepchnie wodę przez rury, nawet gdyby były poprowadzone bez spadku i załamane w wielu miejscach. W przypadku wody mamy więc dużo więcej swobody, jeśli chodzi o wydłużanie i komplikowanie trasy rurociągu. Jest to szczególnie istotne, gdy chcemy go ukryć.
W domach jednorodzinnych ani średnice, ani tym bardziej długości rur nie stanowią problemu. Pamiętamy jednak o konieczności użycia termoizolacyjnej otuliny do rur z ciepłą wodą. Przepisy mówią, że ścianki otuliny muszą mieć grubość minimum 20 mm. W ten sposób rura z 16 mm zmienia się w rurę o 56 mm.
Jakie materiały na rury?
Kiedyś stosowano rury stalowe. Dziś jest to miedź i tworzywa sztuczne. Co ciekawe, materiały te można ze sobą łączyć, pamiętając o tym, że w miejscu styku miedzi i stali szybko dochodzi do korozji. Do łączenia różnych materiałów używamy standardowych mosiężnych złączek i typowych zaworów.
Rury z tworzywa można połączyć na wiele sposobów. O wyborze danej metody decyduje zastosowany materiał:
- klejenie – PVC i CPVC;
- zgrzewanie – PP i PP-stabi;
- złączki skręcane – PE, PB i PEX-AI-PE;
- złączki zaprasowywane – PEX-AI-PE.
Sztywne rury przeznaczone do systemów klejonych, do zmiany kierunku wymagają złączek. Pozostałe tworzywa można z łatwością wyginać i układać nawet na skomplikowanych trasach z jednego kawałka rury (bez połączeń). Instalacja taka może więc zostać ukryta pod wylewką albo otynkowana w bruzdach (koniecznie z wykorzystaniem otuliny lub peszla). Dlatego rozwiązanie to jest najchętniej stosowane przy remontach. Systemy skręcane nie wymagają specjalistycznych narzędzi. Są więc najlepszym wyborem dla majsterkowiczów remontujących samodzielnie.
Rury miedziane najczęściej łączymy przez lutowanie. W niektórych przypadkach lepszym rozwiązaniem okazują się systemy zaprasowywane lub na złączki skręcane. Mowa tu głównie o miejscach, w których użycie palnika jest niewskazane (np. w pobliżu mebli łazienkowych).
Montaż instalacji wodno-kanalizacyjnej Szczecin – co wpływa na koszt?
Przy remoncie instalacji wodno-kanalizacyjnej znaczenie ma nie tyle wielkość budynku, ile rozległość instalacji oraz możliwy sposób jej poprowadzenia. Zdarzają się bowiem obiekty małe, z rozrzuconymi, oddalonymi od siebie pomieszczeniami sanitarnymi. Jeśli jednak łazienki, kuchnia i kotłownia położone są jedna nad drugą lub stykają się ścianami, prowadzenie rur będzie mniej pracochłonne. Wpłynie to na obniżenie kosztów realizacji.
SEBTECH – instalacje wodno-kanalizacyjne Szczecin. Zaufaj nam, a wszystko popłynie swobodnie i bez zakłóceń.